Եթե նպատակ դնեք գտնել կակազության բուժումը, ձեզ ռմբակոծելու են տասնյակ արտոնագրված մեթոդների գովազդներով: Հարությունյանի մեթոդաբանությունն առանձնանում է բազմաթիվ մեթոդների շարքում, քանի որ նրանցից շատերի համար դա այն հիմքն է, որի վրա այլ հեղինակներ արդեն կառուցել են իրենց զարգացումները:
Լիլիա inինովիեւնա Հարությունյանի մեթոդաբանությունը հիմնված է դանդաղ խոսքի վրա: Դասարանում խոսքի տեմպն այնքան դանդաղ է, որ նույնիսկ սկզբնական շրջանում ուժեղ կակազության դեպքում մարդը չի կարող կակազել:
Այս տեմպը պատկերացնելու համար հարկավոր է նշել, որ վանկը արտասանվում է 2-3 վայրկյան: Լոգոպեդներն արտասանության այս արագությունն անվանում են «սխրանքի տեմպ»: Եվ դա անհիմն չէ: Իրոք, այս տեմպով ընթացքի ընթացքում ակնկալվում է, որ շփվելու է մարդկանց հետ, ներառյալ տարբեր իրավիճակներում գտնվող անծանոթ մարդկանց ՝ փողոցում հարցերից մինչև աշխատանք գտնելը:
Այս տեմպերով շփումը սկզբում հաճախ ճնշող է: Սա խախտում է խոսքի վարքի օրինաչափությունները, որոնք զարգացել են տարիների ընթացքում և օգնում է հաղթահարել կակազության փաստը թաքցնելու ցանկությունը, որը հուզականորեն կակազության հիմնական պատճառներից մեկն է: Ուրիշի առջև կակազ ընդունելու վախն է, որ ստիպում է ձեզ ավելի ու ավելի սեղմել, աղմուկ բարձրացնել, և, ի վերջո, բերել կակազելու:
Բացի այդ, տեխնիկան պահանջում է, որ դուք մարդկանց պատմեք այն մասին, թե ինչու է խոսքի տեմպն այդքան ցածր: Օրինակ ՝ հոսքի ընթացք անցնող երեխաները պետք է նոր իրավիճակներում ասեն, որ կակազելու պատճառով բուժվում են, այդ պատճառով էլ նրանք այդքան դանդաղ են խոսում: Սա նույնպես շատ դժվար է, բայց ունի նաև ուժեղ բուժիչ ազդեցություն: Դանդաղ տեմպով մի քանի անգամ անծանոթ հանդիսատեսի առջև կատարումը կտրուկ փոխում է վիճակը: Կակազության համառ մտահոգ վիճակը տեղի է տալիս հանգստությանն ու վստահությանը խոսքի ունակությունների նկատմամբ:
Տարբեր հարցերի շուրջ կանոնավոր շփումը փողոցում և դանդաղ տեմպերով խոսելը կարող է էապես թուլացնել կակազությանը ուղեկցող բացասական խոսքը և հուզական կարծրատիպերը, և շատ դեպքերում ամբողջությամբ ազատվել դրանցից: Այս տեմպերով պահանջվում է անցնել բոլոր նշանակալից կապի իրավիճակները և բազմիցս շփվել շրջակա միջավայրի բոլոր մարդկանց հետ:
Բոլոր նշանակալից հաղորդակցական իրավիճակների դանդաղ տեմպով անցնելուց հետո խոսքի արագությունը սկսում է աստիճանաբար աճել և 5-7 ամիսների ընթացքում այն հասնում է շրջապատի խոսքի սովորական արագությանը:
Տեխնիկայի հաջորդ կարևոր տարրը մատների շարժումներն են, որոնք կատարվում են յուրաքանչյուր խոսքի հատվածում հատուկ ձևով և, ըստ էության, ծառայում են որպես մետրոնոմ, որի շնորհիվ կարող եք պահպանել ցանկալի տեմպը: Մատների շարժումները հաստատում են խոսքի լրացուցիչ կապեր ուղեղի շարժիչային գոտիների հետ, ինչը թույլ է տալիս վերակառուցել բղավելի գործողությունը և կառուցել խոսքի լրացուցիչ հիմք: Հետագա փուլերում մատների շարժումները նվազագույնի են հասցվում և աստիճանաբար վերացվում են:
Կարևոր է ավելացնել, որ Հարությունյանի տեխնիկան հիմնված է այն պնդման վրա, որ առողջ, գեղեցիկ խոսքը չի ապրում լարված մարմնում, ուստի մեծ ուշադրություն է դարձվում թուլացմանը, թուլացմանը և խոսքի մարզմանը ՝ որպես «գիտակցված արտաշնչում»:
