Արտոնությունը համարվում է օրենքի երդվյալ թշնամի: Այս կարծիքը վերագրվում է 19-րդ դարի ավստրիացի հայտնի գրող Մ. Էբներ-Էշենբախին: Անհայտ պատճառներով այս պնդումը շատերի կողմից ընկալվում է որպես աֆորիզմ, որն իրականում չի ապացուցվել և ամբողջությամբ չի ուսումնասիրվել:
Օրենքը ենթադրում է վարվելակերպի պարտադիր կանոններ և նորմեր, որոնք անհրաժեշտ են քաղաքակիրթ հասարակության օպտիմալ գործունեության համար և պարտադիր են: Այս հասկացությունը բավականին բարդ, երկիմաստ է և ունի մի քանի իմաստ: Մի կողմից, քաղաքացիական իրավունքը որոշակի օգուտ է ենթադրում ամբողջ հասարակության համար, բայց որոշ դեպքերում այն կարող է սահմանափակել ցանկացած անհատի իրավունքներ: Այս կանոններին համապատասխանելը գտնվում է պետության խիստ ղեկավարության ներքո:
Իր հերթին, արտոնությունն ունի մի փոքր այլ անվանում: Արտոնությունը վերաբերում է անհատներին, դասերին կամ խմբերին պատկանող իրավունքին: Այլ կերպ ասած, սա իրավունք է, որը հասանելի չէ բոլորին:
Այս երկու հասկացությունների իմաստը շատ բան է ասում: Իրականում և՛ իրավունքը, և՛ արտոնությունը նշանակում է գործողության ազատություն: Նրանց միջեւ տարբերությունները միայն այն փաստի մեջ են, որ իրավունքը պահանջում է գործողություն, իսկ արտոնությունը ենթադրում է որոշակի առավելություններ, որի արդյունքում կարող են ոտնահարվել այլ մարդկանց իրավունքները: Այդ պատճառով արտոնությունը կոչվում է օրենքի թշնամի:
