Մարդը ծնվում է երջանիկ լինելու համար `ուժ ձեռք բերելով իրեն շրջապատող աշխարհի հետ ներդաշնակ: Մեզ երբեմն սխալ են հասկանում, նրանք քմծիծաղ են տալիս մեզ վրա, հիմնականում դավաճանում են մեզ: Որտեղ գտնել ուժ ՝ վերագտնելու քեզ սիրելու համար:
Մանկությունից ի վեր մեր ծնողները սիրով են շրջապատել մեզ: Նրանց մտահոգությունը մեզ համար կարծես թե բնական անհրաժեշտություն է: Մարդկային հարաբերությունները հասկանալու մեր ուղին սկսվում է մեր ծնողների հանդեպ սիրուց: Ի՞նչն է խանգարում մարդկանց սիրել և հարգել միմյանց ՝ որպես իրենց, որպես իրենց ծնողների: Ինչու՞ ենք մոռանում, թե ինչպես սիրել սիրելիներին և անկեղծ հաճույք ստանալ դրանից:
Սրա հիմքում մերժվելու վախն է, մարդու առջև բացվելու և ժպիտներ լսելու և դավաճանություն զգալու մոտենալու վախը: Շրջապատող մարդկանց հոգին տանջելու թույլ տալը անթույլատրելի շքեղություն է և, միևնույն ժամանակ, ծուղակ: Կողպելով նոր ծանոթներից ՝ մենք մեզ զրկում ենք սիրելիի հետ լավ մարդկանց հետ հանդիպելու հնարավորությունից:
Քանի անգամ չէինք կանգնի նույն փոցխի վրա, յուրաքանչյուր նոր հանդիպում դատարկ թերթ է: Մի կողմ թողեք նախապաշարմունքները և վստահեք այն անձին, ով ձեզ համար դարձել է անհրաժեշտ և կարևոր:
Թույլ մի տվեք, որ հուսահատվեք սիրո մեջ: Մի կորցրեք երջանիկ լինելու հույսը: Նոր օրը դիմավորեք որպես առաջին ձեր կյանքում, քանի որ իրոք դեռ ամեն ինչ ձեր առջև է:
Սերը պատասխանատվություն է, հոգատարություն և անհանգստություն, բայց կյանքն իմաստով է լցնում: Լրացնում է ձեզ ներքին լույսով: Եվ կայծոռիկներն այնքան հաճելի են նայել:
