Կեղծավորը երկերեսանի անձնավորություն է, խաբեբա, որը մի բան է ասում, մեկ այլ բան է մտածում: Որպես կանոն, նա իրեն այդպես է պահում ՝ գործելով եսասեր կամ այլ անարժան շարժառիթներից: Կեղծավորի դասական տեսակն է Porfiry («Հուդա») Գոլովլևը M. E.- ի աշխատանքում: Սալտիկով-Շչեդրին «Լորդ Գոլովլևներ»: Unfortunatelyավոք, նման մարդիկ հազվադեպ չեն: Ինչպե՞ս պետք է վերաբերվել նրանց:
Ո՞վ է կեղծավորը:
Մարդու երեսպաշտությունը շփման մերժման բավարար պատճառ է: Սկզբնական ողջամտության և մարդկային բարոյականության տեսակետից կեղծավորը արժանի չէ ոչ բարի վերաբերմունքի, ոչ էլ վստահության: Նա խաբեբա է, անվստահելի, ընդունակ է դավաճանել առաջին իսկ հնարավորության դեպքում: Դուք ոչ կարող եք ապավինել նրան, ոչ էլ գաղտնի խոսել նրա հետ, քանի որ նա գրեթե հաստատ ձեզ կպատմի ձեր գաղտնիքը միանգամից: Հետեւաբար, ավելի լավ է ընդհանրապես չպահպանել նման հարաբերություններ նման անձի հետ: Եվ եթե դա հնարավոր չէ, օրինակ, այն դեպքերում, երբ նա ձեր ազգականն է կամ համանախագահը, հարաբերությունները նվազագույնի հասցրեք ՝ սահմանափակվելով միայն ողջույններով և ամենաընդհանուր արտահայտություններով: Այսինքն `սառնասիրտ եղիր նրա հետ` ոչ ավելին:
Ոչ մի դեպքում նրան մի՛ վստահեք ձեր գաղտնիքներին, մի՛ կիսվեք խնդիրների հետ, քանի որ այդ բաց լինելը կարող է ձեր դեմ շրջվել: Եթե մարդը պարտադրում է իր շփումը, նրբորեն ցույց տվեք նրան ՝ նկատի ունենալով զբաղվածությունը:
Պատահական չէ, որ մարդկանց մեծամասնությունը ազնվությունը, բառին հավատարմությունը համարում է մարդկային ամենաարժան հատկանիշներից մեկը, իսկ խաբեությունն ու անկեղծությունն ընդգրկված են ամենաարժանիների ցուցակում:
Ինչպե՞ս հավատացյալները պետք է վերաբերվեն կեղծավորներին
Սակայն հարց է առաջանում. Ինչպե՞ս պետք է անկեղծ հավատացյալները վերաբերվեն կեղծավորներին: Քանզի, օրինակ, քրիստոնեական կրոնը պահանջում է. «Սիրիր մերձավորիդ ինչպես ինքդ»: Նույնիսկ եթե այս «հարեւանը», մեղմ ասած, ամենաարժանի մարդը չէ: Կարող եք հիշել նաև պատվիրանը. «Մի դատիր, որ ինքդ էլ չդատվես»:
Սա բարդ հարց է: Մի կողմից, դավանանքը պահանջում է, որ հավատացյալը անկեղծ հյուրընկալությամբ, սիրով վերաբերվի մեկ այլ մարդու, նույնիսկ եթե այդ կեղծավորը, բայց մյուս կողմից, այդպիսի վարքը կարող է նաև համարվել երեսպաշտություն: Օրինակ ՝ հավատացյալը կեղծավորի հանդեպ ոչ մի ջերմ զգացողություն չի զգում և բառացիորեն իրեն ստիպում է դիմանալ իր ընկերությանը ՝ պատկերելով սրտացավությունը, և սա մեղք է:
Աշխարհի բոլոր հիմնական կրոնները խստորեն դատապարտում են կեղծավորությունը ՝ նման վարքը հավասարեցնելով կեղծիքին:
Այս դեպքում ցավալի չէ խորհրդակցել հոգևորականի հետ: Քրիստոնեական կրոնը սովորեցնում է, որ Փրկիչը, նույնիսկ մահացու տանջանքների պայմաններում, խոնարհության և համբերության դաս է տվել բոլորին ՝ ներելով ինչպես իր դահիճներին, այնպես էլ իրեն ծաղրող ու վիրավորող ավազակին: Ուստի հավատացյալը կարող է լավ ներել կեղծավորին ՝ սգալով իր մեղքերի համար և աղոթելով, որ Տերը հասկանա այս անարժան մարդուն:
