Համառությունն ու համառությունը բառեր են, որոնք, առաջին հայացքից, ունեն նմանատիպ նշանակություն: Բայց չգիտես ինչու անմիջապես պարզ է դառնում, որ համառությունը լավ բան է, իսկ համառությունը ՝ դատարկ ու վատ: Ի՞նչ իմաստ ունեն այս բառերը, և ո՞րն է դրանց տարբերությունը:
Ինչ են ասում բառարանները
Որոշելու համար, թե իմաստով նմանատիպ բառերը ինչ են նշանակում, ավելի օգտակար է դիմել բառարաններին: Օժեգովի բառարանը համառությունը նկարագրում է որպես հետևողականություն և ամրություն ցանկալիի իրականացման գործում, Ուշակովի բառարանում կարող եք գտնել բառեր, որ համառությունը ինչ-որ կարևոր բանի հասնելու ցանկություն է:
Համառության մասին Օժեգովը գրում է հետևյալը. Սա ծայրաստիճան համառություն է: Ուշակովը կարծում է, որ համառությունը անխախտելի է: Այնուամենայնիվ, որոշ դեպքերում համառությունն ու համառությունը համարվում են հոմանիշներ, օրինակ ՝ ռուսաց լեզվի հոմանիշների բառարանը այս բառերը ցուցադրում է մեկ ցուցակում, Օժեգովը նաև օգտագործում է համառությունը որպես համառության հոմանիշներ:
Որն է տարբերությունը
Ստացվում է, որ համառությունը մի բան է, որը վճռականորեն զուգահեռ է ընթանում: Մարդը նպատակ ունի, և նա հետևում է դրան, անկախ ամեն ինչից: Ինչ խոչընդոտների էլ հանդիպի իր կյանքում, նա չի հանձնվում, բայց համառորեն առաջ է գնում:
Համառությունն արտաքնապես նման վարք է, մարդը նույնպես չի հանձնվում, չի հանձնվում համոզմանը և չի համաձայնվում այլ բանի, բայց էությունը բոլորովին այլ է. Համառ մարդը նպատակ չունի: Նա կանգնած է իր դիրքերը հաղթական դուրս գալու տարօրինակ ցանկությունից ելնելով, երբ իրականում դրա կարիքը չունի:
Համառությունն անկասկած դրական որակ է: Հաստատակամության շնորհիվ գիտության մեջ շատ մեծ հայտնագործություններ եղան, հայտնաբերվեցին երկրագնդի տարբեր դժվարամատչելի տարածքներ, կատարվեց առաջին թռիչքը տիեզերք և այլն: Մարդիկ հասել են զարգացման բարձունքներին ՝ մարդկության առանձին ներկայացուցիչների համառության շնորհիվ: Կարելի է ասել, որ համառությունը բնորոշ է մարդկանց: Բայց համառությունը պակաս բնորոշ չէ մարդկային ցեղին: Համառության պատճառով տարբեր ժողովուրդներ անընդհատ բախվում են, քաղաքական գործիչները չեն կարող իրար հետ համաձայնվել, և ընտանիքներում վեճեր են տեղի ունենում:
Կարելի է ասել, որ համառությունը որոշվում է անձի կամքի ուժով, իսկ համառությունը `բնույթի վնասակարությունից: Համառ մարդը միշտ չէ, որ գիտակցում է, որ սխալ է գործում, իզուր չէ, որ ժողովրդի մեջ այդքան շատ ասացվածքներ կան, որոնք ծաղրում են համառին, օրինակ ՝ ասում են ՝ «համառ էշի պես», իսկ էշն այստեղ չէ մտավորականության իդեալ:
Եթե ձեզ համառ եք համարում, երբեք ուշ չէ դա խոստովանելը և սխալ վարքից հրաժարվելը: Ոմանք դժվարանում են ուրիշների հետ փոխզիջումներ գտնել, քանի որ նրանք չեն ցանկանում մեկ բաժնետոմսով զիջել, նրանք բացարձակապես չեն հանդիպում կես ճանապարհին: Բայց սա վկայում է անձի անհատականության անհասության մասին, և նման բնավորությամբ հաջողության հասնելը չափազանց դժվար կլինի: Համառ մարդիկ տնօրինում են իրենց, իսկ համառ մարդիկ ՝ վանում:
Մարդիկ երբեմն համառություն են ցուցաբերում ՝ նույնիսկ դա չգիտակցելով: Ինքներդ ձեզ վերահսկելու համար փորձեք մտավոր կանգնել վիճաբանության մեջ զրուցակցի տեղում: Թերեւս, եթե փորձեք հասկանալ նրա դիրքը, նրա փաստարկները ձեզ համար ավելի պարզ կդառնան, և դուք ավելի պատրաստ կլինեք հանդիպել կես ճանապարհին: Եթե դուք ինքներդ վիճում եք համառ մեկի հետ և տեսնում եք, որ հնարավոր չէ համոզել մարդուն, ապա փորձեք ձեր փաստարկներն այնպես ներկայացնել, որ նա ձեզ հասկանա հնարավորինս լիարժեք: Համառությունը հաճախ հիմնված է բացարձակ թյուրիմացության վրա: Եթե դա ձախողվի, ապա ավելի լավ կլինի հրաժարվել փորձելուց և մտածել հարցի լուծման այլ տարբերակի մասին:
