Unfortunatelyավոք, ներկայիս սերունդը աստիճանաբար մոռանում է ազնվականության մասին: Modernամանակակից մշակույթը բոլորովին այլ արժեքներ և իդեալներ է դնում մատաղ սերնդի գլխին: Բայց նույնիսկ հիմա կան անհատներ, որոնց համար վեհանձն լինելը կյանքի նորմ է: Ի՞նչ է ազնվականությունը:
Սկզբնապես ազնվականությունը համարվում էր ազնվական ծնունդ ունեցող անձանց բնավորության գիծը, ովքեր մանկուց ուսումնասիրում էին գիտելիքներ և արվեստ, ինչպես նաև «կլանում» էին բարձր հասարակության մեջ ընդունված բարքերի և այլ բարքերի կանոնները: Բայց, ինչպես ցույց է տալիս պատմությունը, «կապույտ արյունը» չէ, որ մարդուն օժտում է որոշակի անձնական հատկություններով: Ուստի ժամանակի ընթացքում պարկեշտ և խիստ բարոյական մարդիկ սկսեցին ազնվական կոչվել ՝ անկախ նրանից, թե ինչ տիտղոսներ և նյութական հարստություն ունեն:
Ազնվությունը մտքերի մաքրությունն է, բարի գործեր անելու ցանկությունը ՝ առանց դրա դիմաց ոչինչ պահանջելու, բազային կրքերից զերծ մնալու, ազնիվ, արդար, հոգևորապես ապրելու ցանկություն:
Ազնվական մարդու խոսքերը չեն շեղվում գործողություններից, քանի որ նա գիտակցում է ամբողջ պատասխանատվությունը շրջապատող մարդկանց և, առաջին հերթին, իր առաջ: Բացի այդ, բնավորության այնպիսի վատ գծերը, ինչպիսիք են ՝ սնոբիզմը, վրեժի ծարավը, զայրույթը, դաժանությունը, եսասիրությունը, նախանձը, ազնվականին բնորոշ չեն, նրա ուժը ներման մեջ է:
Ազնվական մարդը ապրում է իր խիստ բարոյական օրենսգրքով ՝ հետ չնայել մեծամասնության կարծիքը: Նա անկախ է և բաց: Նրա մտքերն ուղղված են արարչագործությանը, ոչ թե ոչնչացմանը: Ueշմարիտ ազնվականությունը կայանում է այս մոլորակի բոլոր կենդանի արարածների հանդեպ սիրո մեջ `բոլոր կարիքավորներին օգնության ձեռք մեկնելու պատրաստակամության մեջ: Ազնվական մարդիկ պարզապես չեն կարող անցնել մեկի մոտ, ով դժվարության մեջ է: Նրանց խիղճը թույլ չի տա դա անել:
Ինչպե՞ս հասնել ազնվականության: Դրա համար անհրաժեշտ է անընդհատ կատարելագործվել, հրաժարվել այլ մարդկանց դատապարտելուց, հասարակությանը հակադրվելուց: Ազնիվ դառնալու համար հարկավոր է ճնշել բնավորության բացասական դրսևորումները, սեր զարգացնել շրջապատող աշխարհի հանդեպ, մշակել ազնվություն, անկեղծություն և զգայունություն: